از شکل مضحک دنیا

كاك خسرو

سایه‌ها غمگینم می‌کند

درختی را که سایه‌اش در مرز کشور دیگری بیفتد، تیرباران می‌کنند

الیاس علوی

رونویسی فریادها

چنان زیبایم من

که الله‌اکبر

وصفی‌ست ناگزیر

که از من می‌کنی.

زهری بی‌پادزهرم در معرضِ تو.

جهان اگر زیباست

مجیزِ حضورِ مرا می‌گوید.

ابلهامردا

عدوی تو نیستم من

انکارِ تواَم.

شاملو سال‌ها پیش سروده است.

فریادها

بیروت!

ما را ببخش

اگر در بستر مرگ تنهایت گذاشتیم

اگر چون سربازان شکست‌خورده ترکت کردیم

ببخش ما را اگر رودخانه‌های پرخونت را دیدیم

شاهد تجاوز به تو بودیم

و خاموش ماندیم... 

نزار قبانی خطاب به «بیروت» سروده بوده

شما بیروت را به نام هر سرزمینی دوست داری تغییر بده.

برگردان: احمد پوری

رونویسی

سرزمین غرق در اندوه من

توبه‌ی آذرخشی...

مرا از یک شاعر عاشقانه‌ها

بدل به شاعری کردی که با خنجر می‌نویسد

بخشی از شعر: نزار قبانی

برگردان: احمد پوری

رونویسی حیرانی‌‌ها

و اوست در کار سراییدن گنگ
و اوفتاده است ز چشم دیگران
بر سر دامن این ویرانه


نیما یوشیج

از عاشقانه‌ها

عشق از اول چرا خونی بود؟
تا گریزد آن‌که بیرونی بود

مولوی

از تراژدی‌ها

وای بر من...
می‌کند آماده بهر سینه‌ی من تیرهایی...


تکه‌ای از شعر نیما یوشیج

حیرانی‌ها

من اگر زن بودم
آیا تو می‌شدم؟


بخشی از شعر رضا براهنی

از عاشقانه‌ها

لحظه‌ای که از زمین  جدا می‌شدم
دنبال دست تو می‌گشتم؛

عادت است


ناظم حکمت
ترجمه جلال خسروشاهی و رضا سیدحسینی

رونویسی از زیبایی‌ها

چه دل تنگ‌اند این آیینه‌رویان... 

هوشنگ ابتهاج

تنهایی‌ها

از آن غم‌های بی‌دنیا به من ده...

هوشنگ ابتهاج

حیرانی‌ها

من و گندم آموخته بودیم
که در فقر سکوت کنیم...

احمدرضا احمدی

تنهایی‌ها

و می‌خندی
به شکل قطره‌قطره‌ی باران به روی شیشه
و آنگاه
جاری
تمام
و از برابر من حذف می‌شوی

رضا براهنی

عاشقانه‌ها

نترسید برقصید من هم کنار شما خواهم رقصید
حالا مرا بسازید
من ساخته‌شدنی هستم

رضا براهنی

رونویسی حیرانی‌ها

زانکه بر ضد جهان گویم سخن
یا جهان دیوانه باشد یا که من

نیما یوشیج

رونویسی حیرانی‌ها

در شب سرد زمستانی
کوره‌ی خورشید هم، چون کوره‌ی گرم چراغ من نمی‌سوزد

نیما یوشیج

رونویسی عاشقانه‌ها

چنان پُرم من از تو چنان پُر که بیشتر شبیه شوخی زیبایی هستم رضا براهنی

رونویسی حیرانی‌ها

من اما چندی بعد به کسانی پیوستم که بیشتر به تحلیل شرایط علاقه‌مندند. اگر هم کاری قرار است از تحلیل‌مان بیرون بیاید دیگران بکنند. علیرضا به همین تغییر اشاره کرد. 

چطور راهم از علیرضا جدا شد؟ خیلی پاسخ به این سوال سخت نبود. من شغل و خانه و زندگی و امکاناتی دارم. این همه را به بهای همین تغییر نقش به دست آورده‌ام. نشستن و تحلیل شرایط کردن، هم پرستیژ علمی می‌آورد، هم به عنوان یک کارشناس این طرف و آنطرف دعوت به سخنرانی می‌شوی، هم پروژه می‌گیری، هم روشنفکری می‌کنی و هم خیلی راحت زندگی. علیرضا نه شغل و زندگی درستی داشت نه آرامشی. 

علیرضا می‌پرسید: عشق‌ات کجا رفت، رسالتت کو؟

 خودش پاسخ را می‌دانست، آنها را به قیمت خوب فروخته بودم. او چسبیده بود به همین دو متاع دنیا و هیچ چیز دیگر نداشت. 

علی رضا بیمارستان است. مطمئن هستم همان عشق و احساس رسالتش سلامتی را به او بازخواهد گرداند. ولی من نمی‌دانم دلم برای او تنگ شده یا برای عشق و رسالتی که یک روز فروختم و رفت. 

بخشی از یادداشت جواد کاشی درباره علیرضا رجایی

رونویسی تنهایی‌ها - ۴۰

مساله این نیست تو را
یا دیگری را بوسیده باشممساله این است وقتی آن بوسه را شعر می‌كنمآن را به چه كس تقدیم خواهم كرد؟

مساله این نیست تو را يا ديگري را
شعر كرده باشم
مساله این است
وقتی آن شعر را می‌‌نويسم برای چه كس خواهم خواند؟

مساله این نیست تو را
یا دیگری را مخاطب كرده باشم
مساله اين است
وقتی شعر می‌خوانم
چه كس خواهد گریست؟

ميثم غفوريان صدیق

رونویسی از حیرانی‌ها - ۴۰

که من برهنگی‌ات را شبانه از بَر کردم
و انگشت‌هایی که از لذّتی وحشی می‌لرزیدند
هنوز هم می‌لرزند
پدرسگ‌ها انگار حافظه دارند

رضا براهنی

رونویسی از حیرانی‌ها - ۳۹

بابِلى‌ها صفر را اختراع كردند

و انسانِ پس از صفر

هر چه به جهان اضافه كرد 

هيچ شد.

فهیمه خضرحیدری

رونویسی عاشقانه‌ها - 43

• دست‌هاى تو
  تصميمم بود
  بايد می‌گرفتم و 
  دور می‌شدم...

• 
  

• از: شمس لنگرودى

• 
  

رونویسی از حیرانی‌ها - 38

حرفه‌ی عشق محال

جُستن میکده‌ای مفقود است

بخشی از شعر: م.ع. سپانلو

رونویسی عاشقانه‌ها - 42

چتر کهنه‌ی پدربزرگ منم

برف خوشنمای نقره‌بار تویی.

واگن سیاهِ مانده از نبرد منم

ایستگاه اول بهار تویی.

در تو آسمان - به خلوتی لطیف - خفته است...

من مسیر ناگزیر زنده‌رود...

بخشی از شعر: م.ع. سپانلو

رونویسی از حیرانی‌ها - 37

هر که می‌میرد

از حافظه‌ی ما چیزی می‌کاهد

برف می‌ریزد و از خاطره می‌افتد...

بخشی از شعر: م.ع. سپانلو

رونویسی از تنهایی‌ها - ۳۹

خانه‌ای دوخوابه
برای جمعیتی تک‌نفره...

تا دست بو می‌کشد
تنهایی می‌وزد

بخشی از شعر: محسن بوالحسنی

رونویسی تراژدی - ۴۴

آرزوهای کوچکی داشتم
و فکر نمی‌کردم یک روز
از واژه‌ی معاش بترسم
می‌خواستم نمیرم
و دختری داشته باشم
به نام سُرمه
که به طعم گل‌ها دست بزند
تا من
از صدای جفت‌گیری گربه‌ها نترسم...

می‌خواستم نمیرم.

شعر: محسن بوالحسنی

رونویسی از تنهایی‌ها - 38

مثل روز برایم روشن است
هیچ زمستانی در من تمام نمی‌شود
زنی در من به مقصد نمی‌رسد از برف‌هایی که نشسته‌اند تا کمرم

بخشی از شعر: حسن همایون

رونویسی از حیرانی‌ها - 36

اما تو را دیگر نمی‌خواهیم.

پیش از این‌که بروی

بگذار پنجره‌ها را بپوشانیم، که فردا نیاید

بخشی از اثر: برتولت برشت

ترجمه: امید مهرگان

رونویسی فریادها - 33

بلند نگو که جهان بد است

این را آرام بگو

بخشی از اثر: برتولت برشت

ترجمه: امید مهرگان

رونویسی امیدواری‌ها - 27

من دارم در به در به دنبال یک نفر می‌گردم که دلش بخواهد موسیقی گوش بدهد و به آن موسیقی و ساز و آوازی گوش بدهد که خودش دلش می‌خواهد، از گوش دادن لذت ببرد، از تماشا کردن لذت ببرد، فیلم تماشا کند و خودش نخواهد فیلم بسازد، نمایش تماشا کند و خودش نخواهد یک نمایش ببرد روی صحنه... یک نفر که فقط دلش بخواهد کتاب بخواند و از کتاب خواندن لذت ببرد. من دست آن کتابخوانی را که فقط برای دل خودش کتاب می‌خواند و فقط کتابی را که خودش دلش می‌خواهد بخواند می‌خواند می‌بوسم: قرار نیست برای این کتاب نقد بنویسد، قرار نیست در مورد این کتاب سخنرانی کند، یک مداد دستش نگرفته است تا زیر جمله‌هایی را که می‌خواهد نقل کند خط بکشد یا توی حاشیه‌ها علامت بزند. کتاب می‌خواند تا از کتاب خواندن لذت ببرد، مجله می‌خواند تا از مجله خواندن لذت ببرد. اگر در خواندن لذتی هست، مال وقتی‌ست که فقط همان چیزی را که دلت می‌خواهد می‌خوانی و برای دل خودت می‌خوانی و هیچ مداد و قلمی هم به دست نداری تا در حواشی علامت بزنی و یادداشتی بنویسی و دست خودت را گرم کنی برای معرّفی نوشتن و نقد نوشتن و اظهار نظر کردن. اگر تیراژ کتاب پایین است، به این دلیل است که ما خواننده‌ای که فقط برای دل خودش کتاب بخواند و از خواندن لذت ببرد نداریم یا کم داریم. و کم داشتن با نداشتن چه فرقی دارد؟ خواننده‌ها همه از دم مدّعی‌اند، خواننده‌ها نویسنده‌اند، منتقد و روزنامه‌نویس‌اند...

بخشی از یادداشت جعفر مدرس صادقی

در روزنامه شرق

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 43

در فاصله دو نام
به دنیا می‌آییم
و می‌میریم
انگار که در فاصله دو پا

از: سعید برآبادی

رونویسی فریادها - 32

سرنوشتم به بال کبوترها گره خورده؛
سنگی می‌زنند
یکی می‌میرد
باقی تا آخر عمر
قلب‌شان تندتر می‌زند...

از: سعید برآبادی

رونویسی فریادها - 31

این اواخر قوم را مادری کرد؛ قوم بی‌پدرمانده را. قوم مصیبت‌دیده را.

تکه‌ای از متن مسعود بهنود درباره‌ی سیمین بهبهانی

رونویسی عاشقانه‌ها - 41

خرماها کنار جاده
روی هم خرمن؛

این طور می‌بوسی‌ام




از: دنیا میخاییل
محمدرضا فرزاد

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 42

دیر آمدی موسی
دوره‌ی اعجازها گذشته است
عصایت را به چارلی چاپلین هدیه کن
تا کمی بخندیم

از: شمس لنگرودی

رونویسی فریادها - 30

تو
اگر کنار من بودی
شاید
حوادث
به صورت دیگری
اتفاق می‌افتاد


بخشی از شعر: احمدرضا احمدی

رونویسی از تنهایی‌ها - 36

اکنون، زمان
در ساعتی که منم
خواب رفته است

از: حافظ موسوی

رونویسی از حیرانی‌ها - 35

تو
سرنوشت بودی
و من ناگهان خود را در زورقی طلایی یافتم؛ وامانده در توفانی که
کشتی‌ها را در خود می‌بلعید

از: حافظ موسوی

رونویسی فریادها - 29

نهایتا دل
به جایی می‌رسد
که دو راه بیشتر ندارد؛
یا باید خون شود
یا سنگ

و او طی سی‌سال آزگار
صدای سنگ‌شدن دلش را
در خواب و بیداری شنیده بود

از: عباس صفاری

رونویسی تراژدی - 43

زیستن، ساختنِ کشتی و اسکله با هم است.
و تکمیلِ اسکله
دیری پس از غرقِ کشتی.

بخشی از شعر: یهودی آمیخای
ترجمه: محمدرضا فرزاد

رونویسی از تنهایی‌ها - 35

عطر تو در گریز از 

لابلای پرده
کاناپه،
و تخت.
آینه دارد خاطره‌ات را از ذهن خود پاک می‌کند.
دیگر باورم ندارند تو می‌آیی.

سوت قطار،
سکوت یک‌باره اتاق
چشمان پرسشگر پنجره و دیوار
پرده و آینه
و تخت
خیره به من...

از: کلوناریس شاعر یونانی

ترجمه: احمد پوری

رونویسی عاشقانه‌ها - 40

کنت گفت: «وقتی کسی رو دوست داری به همه این رو بگو. بگو هم که چقدر.»
گفتم: «خیله خب.»




از داستان: اقیانس پُر از توپ‌های بولینگ
نوشته: جی. دی. سلینجر
ترجمه: بابک تبرایی

رونویسی امیدواری‌ها - 26

حدود سه‌ونیم آمدم توی ایوان و هوای "کیپ‌کاد" * کمی گیجم کرد، انگار چیزی را زیاد دم کرده باشند.


از داستان: اقیانس پُر از توپ‌های بولینگ
نوشته: جی. دی. سلینجر
ترجمه: بابک تبرایی

* دماغه‌ای در حاشیه‌ی اقیانوس اطلس.

- که لابد این کیپ‌کاد هوایی شرجی مثل شمال ایران یا جزایر جنوبی ایران دارد و آدم کیف می‌کند از تعبیر انگار چیزی را زباد دم کرده باشند.

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 41

همه‌چیز از احتمال بودنت جان گرفت

از احتمال نشستنت در پوست صندلی

كشیده شدن انگشتانت بر تن میز

پیچیدن صدایت در رگ اتاق

حالاهمه‌چيز از احتمال نبودنت نابود می‌شود

بخشی از شعر: روجا چمنکار

رونویسی از تنهایی‌ها - 34

نبودنت به جانِ من رفته‌ست
همچو نخی در سوزنی.
هر چه می‌کنم دوختی به رنگ تو دارد


از: دابلیو. اس. مروین
ترجمه: محمدرضا فرزاد

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 40

غمی هست 
در حکایتِ آن لیوان
که رَد رُژی بر دهانه‌اش دارد
که به آن اشاره می‌کنند و 
به چِندِش پسَش می‌دهند به پیشخدمت

مثل حکایتِ آن دخترِ لب‌شِکری
که کسی نمی‌خواهد
لب‌هایش را ببوسد


از: راجرمگاف
ترجمه: محمدرضا فرزاد

رونویسی از حیرانی‌ها - 34

دو

در سر
سه خیال داشتم
مثل درختی
که در خود
سه زاغچه دارد
---------------

چهار 

یک مرد و یک زن
یک وحدت
یک مرد، یک زن، و یک زاغچه
همچنان یک وحدت
------------------

هفت

آی
مردان باریک اندام حدامی
از چه روی پرندگانی زرین‌بال
اندیشه می‌کنید
مگر آن زاغچه را نمی‌بینید
که در حوالی همسران‌تان
پرسه می‌زند
---------------

هشت 

الفاظ فاخر بسیار می‌دانم
و اوزان زلال فراموش ناشدنی
و این را نیز می‌دانم
که زاغچه سهیم است
در آنچه که می‌دانم
-----------------

نه

هنگامی که زاغچه پر گشود
جدار دایره‌ای را
از دوایر بسیار
شیار زد
-----------------

دوازده 

رودخانه‌ای در گذر است
زاغچه‌ای باید
به پرواز در آمده باشد
--------------------


از:

سیزده شیوه نگریستن به زاغچه
والاس استیونس
ترجمه: عباس صفاری

رونویسی از تنهایی‌ها - 34

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر

من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

از: شهریار

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 39

بیشتر اوقات برای دوستان‌مان وقت نداریم و همه‌ی وقت‌مان را در جهان صرف دشمنان‌مان می‌کنیم.

از: لئون اوریس

ترجمه: عباس مخبر

رونویسی از حیرانی‌ها - 33

نظر اول در رابطه‌ها
از همه‌چیز مهم‌تر است

دو دقیقه‌ی اول
فکر می‌کنی که چقدر قلب بزرگی دارد
و تمام عمر در بزرگی آن قلب
دنبال همان دو دقیقه اول خواهی گشت

ایلهان برک

ترجمه: سیامک تقی‌زاده

رونویسی تراژدی - 42

شاید باور نکنید
اما هستند مردمانی که زندگی‌شان
با کمترین تنش و پریشانی می‌گذرد
آنها خوب می‌پوشند،
خوب می‌خوابند
و از زندگی خانوادگی‌شان راضی‌اند
آنها ناراحت نیستند
و غالبا احساس خیلی خوبی دارند
و هنگامی که می‌میرند
مرگشان آسان است
و معمولا در خواب می‌میرند
شاید باور نکنید
اما
چنین مردمانی وجود دارند.
اما من یکی از آنها نیستم
اوه نه، من یکی از آنها نیستم
من حتی شبیه آنها هم نیستم
آنها کجا
و من کجا.

- چارلز بوکوفسکی. از مجموعه اشعار «آخرین شب روی زمین»

ترجمه پرویز جاهد

رونویسی عاشقانه‌ها - 39

حتی پرندگان کمک می‌کنند
به یکديگر. بیا
نزديک. نزدیک‌تر
کمکم کن
ببوسمت...

شعر: تس گالاگر
ترجمه: اسدالله امرایی

رونویسی امیدواری‌ها - 25

جایزه [نوبل] که اعتباری ندارد. این مهم‌تر است که مردم شاعر را بپذیرند.


از کتاب در غیاب شاعران
نشر پایان، 1391
گفت‌وگوهای حمید جعفری با آیدا سرکیسیان و دیگران

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 38

آقای نارس‌کلام کلمات از دهانش می‌افتند ، عینهو فندق‌های بی‌صدا. سَبُک هستند، چون پوکند و توخالی، ولی شمارشان تا بخواهی زیاد است. بعد از هزار فندق بی‌صدا، یکی مغزدار از کار درمی‌آید. ولی این هم کاملا اتفاقی است.

از کتاب: شاهد گوشی؛ پنجاه شخصیت
نویسنده: الیاس کانه‌تی
مترجم: علی عبداللهی
نشر: مرکز

رونویسی تراژدی - 41

در باران
چه می‌توان گفت
به نردبانی که 
روزگاری 
درخت بوده است؟


از: پیمان قدیمی

رونویسی از حیرانی‌ها - 32

دیروز و پیش از آن چه کردم؟
از دریچه‌ی مات به بیرون می‌نگرم و دیگری را می‌جویم
سرگشته‌ای را شبیه خویش
چرخان به گرد خویش
دور از تمامی زندگان در جوی متشنج
میان بی‌صدایی صداهایی که سکوتم را از خویش می‌انبارند...

تکه‌ای از شعر: ساموئل بکت
ترجمه: نیما فرح‌بخش

رونویسی عاشقانه‌ها - 38

از آغوش تو تا جهنم فقط یک قدم فاصله بود.

قسمتی از نامه: نازنین خسروانی

رونویسی تراژدی - 40

قطار با دهان قفل‌شده
در هر پنجره دستی تکاندهشده را می‌برد...

بخشی از شعر: پوریا سوری

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 37

مرا به سینه‌ی دیوارها دوخته‌اند
دیوارها برای من برپا نشدند
ولی آنها مرا برای دیوارها می‌خواستند...

بخشی از شعر: پوریا سوری

رونویسی فریادها - 28

در کودکی هم از آب می‌ترسیدم

چهارپایه را می‌کشند
حالا دارم دست و پا می‌زنم


از: پوریا سوری

رونویسی از تنهایی‌ها - 33

کنار تیر برق ایستاده‌ای
مردی هستی مثل تمام مردها      که تیربرق‌ها      به یاد دارند...

آه در انحنای گلویت نشسته
آن آه
آه کشیده‌ای‌ست
آه کشیده‌تری‌ست از      ارتفاع تیرهای برق و امتداد سیم‌ها...

بخشی از شعر پوریا سوری

رونویسی امیدواری‌ها - 24

پس ما به رسم افسانه آن‌قدر کوچک شدیم که دیگر پرندگان از ما نترسیدند...

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی تراژدی - 39

زیرا نسیم از تل لاشه می‌گذرد چرب می‌شود...

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی امیدواری‌ها - 23

ییا و با قلم شیوا توجیه نکن
و هر چه به ذهنت رسید بنویس
میان گفته بپراکن
به لفظ محرمانه میندیش...

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی فریادها - 27

فرودگاه پری‌ها که عقد ثریا به گردنت آویختند
خزان کوچ چکاوک
شب الهه‌ی ناهید
که ژاله می‌افشاند
و در دو سوی گذرگاهت

بهار جشن دروغین گرفت

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 36

نه، هیچ نیست که چون عشق
در معرض فراموشی باشد

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی تراژدی - 38

و برف روی صداهای رفته می‌بارد...

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی فریادها - 26

آیا زندگی‌ام پرده‌ای است که پس می‌رود تا به دیواری بیاویزد؟

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی از حیرانی‌ها - 31

اگر چه بندرگاه بر چوب زیر بغل‌هایش خم می‌شد...

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی از حیرانی‌ها - 30

در انتهای خیابان
که خانه‌های دو سویش دری نداشت
و دکمه‌های پنجره‌ها بسته بود
بر یقه‌ی بام...

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی تراژدی - 37

مدافعان که شکستند
زبان مادری که از کناره‌های شمشیرها برید...

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی از حیرانی‌ها - 29

طلوع بر لب سر طاقی شکسته درخشید
غریو جمعه‌بازار و
بوی طعام از آشپزخانه‌ی اردو
به خیمه حاکم رسید
حکیم (که در شمیم سرگیجه‌آور عطاری‌اش)
مرور می‌کرد نسخه‌های قدیمی را:

«چه می‌تواند بود دوای لشکریِ شیدا
که وقت دیدن کلُه‌منار
تک‌چشم هوشیار دخترکی مرده شیفته‌اش کرد؟

کدام دارو شفای عشق محال است؟»

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی فریادها - 25

ما سربازان قهرمان عشق‌های یک‌بارمصرفیم
اما چه سودای گزنده‌ای
چه شهوت بی‌آینده‌ای
که سپاهی‌مردی شیفته‌ی کلّه‌منار شود!
اینک، در جهان بی‌برگی، تقاص می‌کشد
این عشق پسامرگی...

حکیما!
کجاست؟ پس کجاست دوای من در شفای شیخ‌الرییس شما؟
بی‌خوابی ابدی، تشنگی بی‌امید
جنونیِ به رنگ آبی...
با این حکم قاطع که زیر پلک من
تک‌چشم آبی فروزان  بماند...

شما که پس از من مریض عاشقی هستید
و ادعای جنون دارید
مرا به یاد آرید
که خیراتم خیر جنون شد
خوش آنکه به دریوزگی نشست
در سایه‌ی سر بریده‌ی دلبرش...

می‌پرستمت ای صنم موهوم
ای خدای از دست‌رفته، شیطانه‌خاتون!

اگر زنده بودی می‌کشتمت
پس از من تقاص بگیر هم‌چون کشنده‌ی خویش
مرا بکش، بی‌آنکه تو را کشته باشم
وه! که چه رشکی می‌برم به کُشنده‌ی تو...

بخشی از شعر «افسانه‌ی شاعر گمنام» م.ع سپانلو

رونویسی فریادها - 24

دلم برای تو تنگ شده است
اما نمی‌دانم چه کار کنم
آرام می‌گریم
حال آدمی را دارم
که می‌خواهد به همسر مرده‌اش تلفن کند
اما نمی‌کند
چرا که به خوبی می‌داند
در بهشت گوشی‌ها را برنمی‌دارند...

بخشی از شعر رسول یونان

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 35

اندوه‌ها در من شعله‌ور است و
ابرها در من در حال بارش
نیمی آتشم
نیمی باران
اما بارانم آتشم را خاموش نمی‌کند


بخشی از شعر رسول یونان

رونویسی از حیرانی‌ها - 28

رفتن علت نیست
معلول تمام ماندن‌هایی‌ست که گوشه‌ی اتاق فرسوده می‌شوند
از کسی که می‌خواهد برود
نباید چیزی پرسید
هر کس که پا دارد می‌رود

من از دقت او در تماشای کوچ درناها
فهمیدم که خواهد رفت...

دست‌هایش سفیدتر شده بودند
می‌توانستند به بال بدل شوند

به شکل رفتن درآمده بود
به شکل دور شدن ماه از پنجره
به شکل پرواز پرنده
از لبه‌ی پاییز
به شکل محو شدن رنگ از چهره در وقت ترس.

گوزنی بود آماده‌ی فرار
برگی بود در فکر کنده شدن از درخت

نمی‌توانست بماند
از ماندن جدا شده بود و باید می‌رفت

او شکل دیگری از من بود
درست مثل من رفت
یعنی فقط چتر را برداشت و چمدان را از یاد برد
یعنی چمددان را از یاد برد و فقط چتر را برداشت
یعنی چمدان را مقابل خود ندید و چتر را داخل کمد دربسته دید

بعد در این شهر بی‌دریا
دنبال دریا گشت که با کشتی برود

ناامید که شد
با اتوبوس رفت

... می‌خواست گریه کند اما لبخند می‌زد
چهره‌اش آفتابی بود آلوده به ابر

برایش دعا می‌کنم
دعا می‌کنم که باد با احترام از کنار گل‌هاش بگذرد...

دعا می‌کنم دعایم
آفتابی باشد بر فراز روزهای برفی‌اش.

- بخشی از شعر رسول یونان

رونویسی از تنهایی‌ها - 32

اینجا (کافه شوکا) پاتوق یه مشت آدم گمنامه که تا یکی‌شون معروف می‌شه می‌دونه که دیگه نباید پشت سرش رو نگاه کنه چون می‌دونه اینجا هیشکی حوصله‌ی آدم‌معروفا رو نداره.

- یارعلی پورمقدم

رونویسی فریادها - 23

- در قلمرو اندیشه‌ورزی، بُزدلی و تنبلی فکری مهم‌ترین عوامل حماقت هستند.

- جلوه‌ی بارز تنبلی فکری در فعالیت‌های روشنفکرانه‌ی سازمان‌یافته و غیر سازمان‌یافته، الگوبرداری است.

- ترس از مجازات به بزدلی فکری می‌انجامد.

- ساده‌سازی نتیجه‌ی مستقیم تنبلی فکری و تسلط نداشتن به مهارت‌های تفکر انتقادی است.

از "درآمدی بر تفکر انتقادی"، نشر دات، حسن قاضی‌مرادی

رونویسی از تنهایی‌ها - 31

با همین بازی‌ها
شروع شد
با همین صندلی‌ها
که هرگز به تعداد ما نبود
و ما
با هر سوت داور
تنهاتر شدیم

از: یاور مهدی‌پور

رونویسی فریادها - 22

از هوا حرف می‌زنی
از تقلای باد بر موهایت
و نمی‌دانی همین خیابان که با تو خندیده است
چه بر سر پلک‌های من
خواهد آورد

از: یاور مهدی‌پور

رونویسی تراژدی - 36

تو نیستی
تو نبودی
تو را نوح به کشتی‌اش راه نداد
و ما ملت آن ناخداییم
که بی تو
هیچ‌کجای جهان پهلو نخواهد گرفت

از: یاور مهدی‌پور

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 34

همان اویل برای لورنس معلوم شد که با توجه به ارتباطی که تقریبا در تمامی فرهنگ‌ها بین دایره، زنانگی و کمال هست، "بیسکوئیت"اش باید گرد باشد نه مربع.
به همین ترتیب لازم بود که قطعات کوچک کشمش و تراشه‌های کاملا شکلاتی داشته باشد تا حس دل‌خوشی مهربانانه‌ای را منتقل کند و از خامه استفاده نشود تا تداعی‌گر زوال نباشد.

از: خوشی‌ها و مصائب کار، فصل "تولید بیسکوئیت"، نوشته‌ی آلن دوباتن، ترجمه‌ی مهرناز مصباح، نشر به‌نگار

رونویسی از شکل مضحک دنیا - 33

سه استکان برنج
پنج استکان پُر
آب
قدری نمک

اول برنج را می‌شوییم
بعد
پنج استکان در آن، آب
بعد نمک
و بعد
روی چراغ و جوش ملایم

امشب دوباره این شکم پیچ‌پیچ من
دارد عزا به جای غذا

از بس‌که تخم مرغ شکستم، دیگر
مرغان خانگی هم
با احتیاط می‌گذرند از کنار من

گاهی ناهار و شام
در کافه‌ای حقیر
و گاهی در خانه‌ی رفیقی

حس می‌کنم من اینجا
در غربت
درد گرسنگی را
حتا
من می‌توانم امشب
بنشینم و بگویم
شعری برای قحطی و فقر و گرسنگی
در «هند» یا «بیافرا»

مادر چه چیز خوبی است

از: عمران صلاحی
مراغه، 20/ 11/ 50

رونویسی عاشقانه‌ها - 37

گمان می‌کنی آیا
اگر چنین در آغوشت بگیرم و
در آفتابی‌ترین روز پنهان شویم

عصر جمعه پیدایمان می‌کند؟

از: گراناز موسوی

رونویسی عاشقانه‌ها - 36

حتا اگر باد را به انگشت‌نگاری ببرند
رد بوسه‌ات را پیدا نمی‌کنند


از: گراناز موسوی

رونویسی تراژدی - 35

حتا تمام ابرهای جهان را به تن کنم
باز ردایی به دوشم می‌افکنند
تا برهنه نباشم

از: گراناز موسوی

رونویسی امیدواری‌ها - 21

نمی‌خواهم تخت جمشید باشم مردم در من عکس بگیرند
می‌خواهم قلعه قورتان باشم
در کویری گمنام
دور از چشم میراث فرهنگی
چند خانواده در من زندگی کنند


از: مریم اسحاقی

رونویسی فریادها - 21

چیزی به رشت نمانده‌ام
می‌خواهم چنان با لهجه‌ی شمالی هق هق کنم
که باران
چتری بر سرم بگیرد


از: مریم اسحاقی

رونویسی از حیرانی‌ها - 27

همین‌که از هماغوشی فارغ می‌شد
می‌نشست پشت میزش و
برای همه‌ی عاشقان درگذشته‌اش می‌نوشت که دلتنگشان است.
همینکه از هماغوشی فارغ می‌شد
خودش می‌شد.

از: خایمه سابینس
ترجمه: محسن عماد

رونویسی عاشقانه‌ها - 35

بادبادک رفت بالا
قرقره از غصه لاغر شد

از: عمران صلاحی

رونویسی از تنهایی‌ها - 30

عقب تاكسي نشسته بودم. كنارم مردي حدودا 30 ساله بود. مرد چشم‌هاي مهربان و خنداني داشت كه به شكم برآمده و صورت گردش مي‌آمد. كنار او دختر جواني نشسته بود و بي‌توجه به اطراف كتاب مي‌خواند. مرد رو به من كرد و گفت: «پنجشنبه‌ها يادداشت‌هاتونو مي‌خونم.»

گفتم: «خيلي ممنون.» مرد گفت: «اينا واقعيه؟» گفتم: «بله.» مرد گفت: «اونوقت اگه يه هفته هيچ اتفاقي توي تاكسي نيفته چي مي‌نويسين؟» گفتم: «بالاخره جورش مي‌كنم.» مرد گفت: «الكي كه نمي‌شه.» حق با او بود، جوابي نداشتم و لبخند زدم. مرد گفت: «مي‌خواين يه سوژه براي يادداشت‌ اين هفته بهتون بدم؟» گفتم: «لطف مي‌كنين.» مرد سرش را نزديك گوش من آورد و گفت: «من يه مدته عاشق اين فردي شدم كه‌كنارم نشسته داره كتاب مي‌خونه. هرجا ميره دنبالش ميرم ولي جرات نمي‌كنم بهش بگم.... الان دلم رو مي‌زنم به دريا همين جا بهش مي‌گم. شما همين رو بنويسين.» پرسيدم: «اينجا؟» مرد گفت: «آره» بعد رو به دختر گفت: «خانم قبلا منو ديدين. راستش من شما رو خيلي دوست دارم و اگه اجازه بدين مي‌خوام...» هنوز حرف مرد تمام نشده بود كه دختر چنان سيلي محكمي به صورت مرد زد كه خون از دماغ مرد فواره زد و تمام لباس او غرق خون شد.

من كه جا خورده بودم با عجله دستمالي از جيبم درآوردم و به مرد گفتم: «سرت رو بگير بالا با اين دستمال دماغتونو محكم فشار بدين.» مرد گفت: «چرا؟» اثري از خون روي دماغ مرد جوان نبود و دختر هم داشت با آرامش كتابش را مي‌خواند انگار نه انگار كه اتفاقي افتاده باشد مثل اينكه همه چيز بازي ذهن من بود.

ديگر حرفي نزدم و ساكت نشستم ولي نمي‌دانم چرا پايين پيراهنم چند قطره خون تازه چكيده بود و داشت پخش مي‌شد.

نوشته: سروش صحت